Wi glööft, dat Gott uns´ Vader is
(zu singen auf EG 184)
Wi glööft, dat Gott uns`Vader is, de to uns kummt in Jesus Christ.
Noch ehrder as de Welt dor weer, höört em de Macht to un de Ehr.
Sien´n hillig Geist Gott geven hett, de uns an Christus glööven lett,
de kummt un geiht, so as he will, un maakt uns´Truur un Sorgen still.
Gott möökt de Welt dörch sien´n Befehl; he geef uns ok uns´Lief un Seel.
Sien Söhn nöhm op sik all uns´Noot, dröög se an´t Krüüz un in den Dood.
Bet in de Höll steeg he hendaal und steeg weer op nah´n Himmelssaal.
Von dor kummt he as Richter weer un will uns bring´n in´t Himmelsheer.
De Hillig Geist lett de Gemeen de Kark von Jesus Christus ween,
vergifft de Schuld, maakt free von Noot un gifft uns Leven nah den Dood. Amen
Psalm 84
De Minschen hebbt dat good, de di in ehr Hart schlooten hebbt un sik up di verlaat, du goode Gott.
Wenn se dör drög un soor Land mööt, letst du dat Grundwater upstiegen un de Dau leggt sik doröver as dien Segen.
Tre üm Tre givst du ehr stön, un se markt, dat du de rechte Gott büst.
Herr, uns Gott, hör uns Gebed, du büst doch uns Vader van Ollens her.
Kiek na uns, du büst ja uns Hülp.
Seech doch dat Gesicht van dien Kinner!
Een dag an dien Dörsööl is beter as dusend annern.
Ik will leever bi di an d´Döör stahn, as in de best Stuv van de Gottlosen wohnen.
Gott, uns Vader, is Sünn un Schuul.
He is good mit uns un sörgt för uns.
De üm vertout, fehlt dat an nix.
Ja, Herr, de Minsch hett dat Leven wunnen, de sik up di verlett.
Matthäus 4, 1-11
Dat Evangelium för vandaaq steiht bi Matthäus in’t 4. Kapitel
1. Do wuur Jesus van Gott sien Geist in dat wööst Land föhrt. Dor schull he van de Düvel up Proov stellt werden.
2. 40 Daag harr Jesus Dag un Nacht nix eten un weer bold an’t Verhungern.
3. Do sleek de Düvel sük an Jesus ran un see: „Wenn du Gott sien Söhn büst, denn maak doch van disse Steenen Brood.“
4. Man Jesus geev hüm to Antwoord: „Ik holl mi an dat, wat schreven steiht: De Minsch leevt nich van Brood alleen, he leevt van elker Woord, wat van Gott kummt.“
5. Dorna nehm de Düvel Jesus mit in de Heilig Stadt, stell hüm boven up de Müür van de Tempel
6. un see an hüm: „Wenn du Gott sien Söhn büst, denn spring rünner. Dor steiht ja schreven: Gott gifft sien Engels de Updragg, dat se di up Hannen draagt, dat du di an kien Steen sehr deist.“
7. „Man dor steiht ok schreven,“ see Jesus: „Du schasst Gott, dien Herr, nich up Proov stellen.“
8. Dorna föhr de Düvel Jesus up en ganz hogen Barg. Van hier boven wies he hüm de Riekdom un all Herrlichkeiten van de Welt.
9. Denn see he an hüm: „All, wat du hier süchst, hört di, wenn du vör mi up Kneen fallst un mi anbeden deist.“
10. Do see Jesus: „Maak dat du n’ Drei kriggst, du Satan! Dor steiht doch schreven: Du schasst Gott, de Herr, anbeden un hüm alleen deenen.“
11. Do leet de Düvel van hüm af. Un Gott sien Engels keemen bi hüm un bleeven in sien Deenst.
Up Platt van den Plattdütsken Arbeitskreis Marx-Etzel
Wees blied mien Hart und freu di dran
(zu singen auf EG 503)
1. Wees blied, mien Hart, un freu di dran, de moje Sömmertied fangt an,
freu di an Gott sien Gaven:
De Blömen bleuht, de Sünn, de lacht, se hett mit ehre groote Kraft
die Welt weer neei geboren, de Welt weer neei geboren.
2. De Vögels singt, dat is en Lüst, de meesten hebbt als klaar ehr Nüst un trecken good ehr Jungen.
Un ok de anner Kreatur freut sük an Gott sien moi Natur.
Dat Bleuhen will nich ennen, das Bleuhen will nich ennen.
3. De Sünn, de schient, de Wind, de weiht, de Wulk, de dor an´n Himmel steiht, ge givt uns Schuul un Regen. Wees du för uns de groode Sünn.
Wat sünd wi ohn Gotts Segen, wat sünd wi ohn Gotts Segen.
4. O Minsch, waak up, bruk dien Verstand, du brukst de Boom, du brukst de Plant un ok de Luft to aamen. De Schöpfer geev uns disse Eer, dat se för uns to leven weer.
Wi dröft ehr nich verneelen, wi dröft ehr nich verneelen.
5. Di, leeve Gott, to Loff un Dank klingt Glocken, Hörns un uns Gesang, dien Minschenleev to priesen. Wi wüllt, solang uns Hartslag geiht
uns ewig dankbar wiesen, uns ewig dankbar wiesen.
(Str. 1+2+4: Anneliese Tobiassen; Str. 3+5 Theda Ahlrichs)
Lukas 1, 57-66
För Elisabeth weer de Tied un Stünn dor. Se wurr Moder van en lütten Jung.
As ehr Nabers un Verwandten gewahr wurden, woveel Goods Gott an ehr daan harr, freuen se sük van Harten mit ehr.
Na acht daag schull dat Kind besneeden werden un sien Vaders Naam Zacharias kriegen.
Man sien Moder sä: "Nix dorvan. Dat Kind schall Johannes heeten."
Un de Lü wunnern sük un meenen: "Man so heet doch nümms in dien ganz Verwandskupp."
Und se wenken Zacharias her, he schull ehr en Teeken geven, wo dat Kind heeten schull.
Do leet he sük´n Schrievtafel geven, un dor schreev he up: "He heet Johannes." do wunnern se sük all mitnanner.
Un tomal harr Zacharias sien Stimm weer un kunn sien Tung bruken. He kunn weer snacken un pries Gott.
Do verfehren de Nabers sük, un in dat ganz Land Judäa wurr dorvan vertellt.
Un all, de dat hören, gung dat to Harten un se frogen: "Well weet, wat ut dit Kind noch mal werden mag?" Gott harr sien Segenshand up dit Kind leggt. Dat weer nu al to marken.